Terugblikkend op het coronabeleid van de afgelopen achttien maanden is het, bijna over de hele lijn, falen van de media een zeer opmerkelijke en zorgwekkende vaststelling. Bovendien brengt dit een groot gevaar voor de vertegenwoordigende democratie (1) met zich mee.
In een vertegenwoordigende democratie zoals we die kennen, heeft de media meerdere belangrijke taken. In het boek Het idee van rechtvaardigheid beschrijft Amartya Sen (2) het belang van ongecensureerde media voor een samenleving. Samengevat komt het erop neer dat ze door verschillende meningen aan bod te laten komen, een directe bijdrage aan de vrijheid van meningsuiting leveren, wat zonder meer een positieve invloed heeft op de kwaliteit van het leven van de burgers. Want door verschillende meningen aan te horen, te bestuderen en op hun merites af te wegen, kan een burger zich over allerlei onderwerpen een eigen standpunt vormen en een bepaalde beleidskeuze al dan niet steunen. In een dergelijke constellatie dienen de media de bevolking wel met informatie van de beste kwaliteit te voorzien. Het spreekt voor zich dat diepgravende en arbeidsintensieve onderzoeksjournalistiek, waar nu net meer en meer op bezuinigd wordt, hierbij onmisbaar is. Door hun taken te vervullen maken de media het noodzakelijke publieke redeneren, op basis van juiste gegevens, onder de samenlevingsleden mogelijk. Waarna, in het beste geval, beleidsmaatregelen volgen die verder borduren op de vruchten van het publieke debat.
Door verschillende meningen aan te horen, te bestuderen en op hun merites af te wegen, kan een burger zich over allerlei onderwerpen een eigen standpunt vormen.
De media in tijden van het coronavirus
Toen de pandemie uitbrak, bleek opmerkelijk snel voor de (hoofd)redacteuren van de reguliere media wat het enige juiste verhaal aangaande het coronavirus was, en welke maatregelen vervolgens nodig waren om de pandemie op te lossen. Experten die een ander geluid lieten horen, werden door redacteuren uit de ether geweerd. Al doende, suggereerde de media dat er een consensus, betreffende het coronavirus en de noodzakelijke te volgen maatregelen, bij de deskundigen bestond. Doch, na enig opzoekwerk stelt men al vlug vast dat dit niet het geval is. De consensus waarnaar de media graag verwijst, heeft ze zelf geconstrueerd!
Dit artikel wil de juistheid van de gecensureerde stellingen niet aantonen. Het wil staven dat de kwaliteit van het geleverde journalistieke werk, in acht houdend wat inleidend als hun taak beschreven werd, van de reguliere media niet voldoet. Bovendien gaat hun ondermaatse prestatie gepaard met bijzonder verreikende gevolgen voor de samenleving en haar burgers. Want als gevolg van de inferieure journalistiek kregen/krijgen de politieke besluitnemers vrij spel om zeer ingrijpende, en langdurige maatregelen aan het geheel van de bevolking op te leggen.
Wiens belangen dient de media wanneer ze maar een deel van het verhaal brengt?
Hierna volgen enkele standpunten (opsomming is niet exhaustief) van onderzoekers, artsen en academici, die door de media gecensureerd werden. De opgelegde censuur zorgde ervoor dat de burgers de stellingen van deze groep deskundigen niet of nauwelijks te horen kreeg. Maar, is het mogelijk dat indien ze deze onderbouwde opinies gehoord hadden, hun inzichten ten aanzien van de coronapandemie, en hun steun aan de in haar kielzog genomen maatregelen, anders was geweest? Wiens belangen dient de media wanneer ze maar een deel van het verhaal brengt?
Hoe dodelijk is het coronavirus?
De jonge Zweedse arts Sebastian Rushworth schreef met Covid: why most of what you know is wrong een intrigerend boekje waarin hij aan de hand van wetenschappelijke artikelen, en zijn dagelijkse praktijk als arts, de berichtgevingen uit de reguliere media betreffende het coronavirus weerlegt.
Om te starten vraagt Rushworth zich af hoe dodelijk COVID-19 is. Zijn antwoord baseert hij op een analyse van professor John Ioannidis, arts en epidemioloog aan de Stanford universiteit, welke de WHO (Wereldgezondheidsorganisatie) op haar website publiceerde. Hieruit blijkt dat ongeveer 0.23% van de met corona geïnfecteerden overlijdt. (Terloops is het belangrijk om te realiseren dat een infectie niet hetzelfde is als een besmetting! 3) Dit komt neer op 1 op 434 geïnfecteerden. Voor mensen jonger dan 70 jaar bleek de overlijdenskans na infectie 0.05%. Met andere woorden 1 op 2.000 geïnfecteerden. Nadat er nog meer gegevens binnenkwamen, verbeterde professor Ioannidis zijn cijfermateriaal in een nieuw artikel. Nu situeerde de algemene sterftekans voor geïnfecteerden zich ergens tussen de 0.15% en 0.20% (ongeveer 1 op 600). Voor de -70 jarigen lag het risico tussen 0.03% en 0.04% (ongeveer 1 op 3.000). Verder blijkt uit de gegevens dat de gemiddelde coviddode in de westerse landen ouder dan 80 jaar is en verschillende onderliggende comorbiditeiten heeft. Vaak overschrijden de coviddoden de gemiddelde levensverwachting van hun thuisland.
Maar hoe kan het dat, wanneer het bovengenoemde risico om aan een corona-infectie te overlijden (Infection Fatality Rate of IFR) dermate laag ligt, de wereld toch zoveel coviddoden telde? Volgens Rushworth, komt dit omdat veel overleden personen ten onrechte als coviddode werden geregistreerd. Zijn stelling kan cru overkomen maar daarvoor is ze nog niet onjuist. Bovendien stellen andere gecensureerde artsen en onderzoekers dit eveneens. De reeds genoemde professor Ioannidis stelt in het artikel Global perspective of COVID-19 epidemiology for a full-cycle pandemic: “many countries may count some spurious COVID-19 deaths. Death certificates are notoriously error-prone in general and may be even more error-prone with COVID-19. Adherence to stringent clinical case definitions plus imaging/pathology documentation for SARS-CoV-2 causal impact is often lacking”. Met andere woorden: veel landen zouden bij de registratie wel eens onechte coviddoden aan de lijst van reële coviddoden toevoegen.
Daarnaast lezen we dat doodcertificaten in het algemeen foutgevoelig zijn, en dat dit bij coviddoden nog meer het geval kan zijn. Voorts werd de doodsoorzaak van de geregistreerde coviddoden bepaald zonder degelijk voorafgaand klinisch anatomopathologisch onderzoek uit te voeren. Op dergelijke wijze een doodsoorzaak vaststellen is in feite onmogelijk, zeker wanneer het ouderen en/of mensen met onderliggende comorbiditeiten betreft. De Nederlandse arts en patholoog Frank van der Goot beaamt dit en verklaart eveneens dat de COVID-19 doden cijfers niet kloppen. In België spreekt Christophe Debrouwer, arts, doctor in de volksgezondheidswetenschappen en ereprofessor aan de school of Public Health van de Franstalige Vrije Universiteit van Brussel (ULB) het aantal Belgische overlijdens ten gevolge van COVID tegen.
Is het niet opmerkelijk dat de hier geponeerde gegevens zoals de lage IFR voor het gros van de bevolking waardoor massale vaccinatie onlogisch is, en de foutengevoeligheid van een doodcertificaat waardoor het aantal officieel genoemde coviddoden wel eens onjuist kan zijn, voor de reguliere media niet noemenswaardig bleken?
De validiteit van de PCR-test
Een ander probleem bij de coronapandemie is het overdreven belang dat de overheid en haar expertenploeg hecht aan een positieve PCR-test. Op de website van het Stichting Artsen Covid Collectief (4) vindt men informatie die de waarde van een positief testresultaat in perspectief brengt. Het artsencollectief is een onafhankelijke, non-profitorganisatie van huisartsen en verschillende specialisten zoals geriaters, pediaters, psychiaters, internisten en anderen. Volgens hun website tellen ze 1672 medici.
Hoe test men? De watten staafjes die testpersonen afleveren, onderwerpt men in een labo aan een PCR-test om stukjes genetisch materiaal van het coronavirus op te sporen. Indien de test het genetisch materiaal in de staal terugvindt, test de persoon positief. Maar omdat de test geen onderscheid kan maken tussen een nog intact en actief, virulent, stuk virusmateriaal en inactieve resterende brokstukken van een eerder opgelopen, maar door het immuunsysteem uitgeschakelde besmetting, rijst er een probleem. Want een virulent virus is in staat om zichzelf te vermenigvuldigen en de gastheer/gastvrouw vervolgens ziek te maken, waarna deze een ander persoon eventueel kan besmetten wat dan bij deze persoon tot een mogelijke infectie kan leiden. Een persoon zonder klachten, maar met onschadelijke brokstukken van een eerder door het immuunsysteem uitgeschakelde infectie, test evenzeer positief maar is niet ziek en niet besmettelijk voor een ander.
Daarnaast is het zo dat de PCR-test vanuit zijn werking vereist dat de hoeveelheid genetisch materiaal, afkomstig uit de door de testpersoon geleverde staal (wattenstaaf), exponentieel wordt vergroot. Dit wordt uitgedrukt in het aantal cycli of Ct-waarde. Belangrijk om te weten is dat bij iedere vergroting de test minder accuraat wordt. Vanaf Ct- waarde 24 wordt de uitslag van de test (veel) minder betrouwbaar. Toch is het niet uitzonderlijk dat men testresultaten met een Ct-waarde tussen de 35 en 45 gebruikt, terwijl dit nauwelijks betrouwbare gegevens zijn, om coronamaatregelen op af te stemmen. Overigens is er volgens het Collectief geen reden om massaal mensen zonder symptomen met een PCR-test te testen.
De PCR testen zijn volgens heel wat artsen en onderzoekers als fundament niet stabieler dan drijfzand.
De betrachting in dit artikel is niet om de lezer helemaal wegwijs te maken over de PCR-test, wie zich erin wil verdiepen kan het artikel van het artsencollectief op haar website als introductie doornemen. Het heeft verwijzingen naar meerdere wetenschappelijke artikelen die voor verdere verdieping kunnen zorgen.
Hier is het belangrijker om vast te stellen dat de genoemde PCR testen, waarop heel veel elementen van het coronabeleid zoals de strenge lockdowns steunen, volgens heel wat artsen en onderzoekers als fundament niet stabieler zijn dan drijfzand. Andere belangrijke vaststelling, de reguliere media heeft hier geen aandacht voor in haar verslaggeving!
Het nut van de lockdown
Om de coronapandemie, op basis van de resultaten van dubieuze PCR-testen, in te dijken, voerde bijna heel de wereld drastische lockdowns in. Op de website van de Great Barrington Declaration kan men informatie vinden betreffende de lockdownmaatregelen. De initiatiefnemers van deze verklaring zijn drie geleerden. Hierna worden ze kort voorgesteld, vervolgens leest u hun opinie betreffende de genomen lockdownmaatregelen.
Als eerste is er Dr. Martin Kulldorff, professor in de geneeskunde aan de universiteit van Harvard. Verder is hij biostatisticus en epidemioloog. Zijn expertise situeert zich in het detecteren en monitoren van uitbraken van infectieziekten, en het evalueren van de veiligheid van vaccins. Dr. Sunetra Gupta is professor aan de universiteit van Oxford. Ze is epidemiologe en haar deskundigheid ligt bij de immunologie, het ontwerpen van vaccins en het mathematisch modelleren van infectieziekten. Tenslotte is er Dr. Jay Bhattacharya, professor aan de universiteit van Stanford Medical School. Hij is arts, epidemioloog, gezondheidseconoom, en deskundig op het gebied van volksgezondheidsbeleid, met een speciale aandacht voor infectieziekten bij kwetsbare bevolkingsgroepen.
Hun Great Barrington Declaration werd, volgens hun website, door meer dan 14.000 medische en volksgezondheidswetenschappers, en meer dan 43.000 artsen, medeondertekend.
Over de lockdownmaatregelen (sluiten scholen, universiteiten, horecazaken, bioscopen, theaters, sportevenementen, festivals, reisbeperkingen…) stellen ze dat er geen epidemiologisch bewijs is dat ze enig nut hebben. Op zijn best houden deze maatregelen de verspreiding van een pandemie heel even tegen, maar dat tegen een enorme maatschappelijke kost.
Onder deze kost valt bijvoorbeeld het niet tijdig op artsenbezoek gaan door patiënten die, na de hysterische media- en overheidscommunicatie over het zeer hoog ingeschatte doodsgevaar van het coronavirus, niet langer naar het ziekenhuis durfden te gaan omdat ze corona dachten op te lopen, en zodoende in levensgevaar zouden verzeilen. Deze terugval in artsenbezoek zal de komende jaren resulteren in een aanzienlijke stijging aan oversterfte bij kankerpatiënten, die niet of veel te laat een specialist bezochten. Hetzelfde zal trouwens gebeuren met andere (hart)patiënten.
Ten gevolge van de lockdownmaatregelen is er eveneens een aanzienlijke toename vastgesteld van psychisch lijden. De angst- en depressiegevallen rijzen de pan uit. Wachtlijsten binnen de jeugdpsychiatrie groeien exponentieel, zelfmoordpogingen stijgen en wellicht ook het aantal gelukte pogingen.
Verder schaadden de maatregelen op een disproportionele manier armere mensen en de economische ravage is enorm!
De oplossing voor de ondertekenaars van de Great Barrington Declaration, die reeds begin oktober 2020 werd geschreven, is een gefocuste bescherming van de meest kwetsbaren, terwijl voor de rest van de samenleving de lockdownmaatregelen opgeheven worden.
Hoewel zeer veel onderzoekers en artsen de Great Barrington Declaration ondertekenden, werd deze groep mensen in de reguliere media vaak weggezet als rechts-economisch georiënteerden die koste wat het kost, de economie voorrang op de kwetsbare mensen wilden geven. Als men hun verklaring leest, lijkt dit niet te kloppen, maar de media slaagden er wel in om deze deskundigen en hun zienswijze in diskrediet te brengen.
In Nederland diende ir. Jan van der Zanden een WOB verzoek in bij het ministerie van Economische Zaken en Klimaat om te zien of de ambtenaren van dit departement een kosten-batenanalyse betreffende de coronamaatregelen uitvoerden. Uit de zo pas vrijgegeven data blijkt dat deze analyse inderdaad was gebeurd en dat de ambtenaren ten stelligste de coronamaatregelen afraadden, omdat er 520.000 Qaly's (Quality-Adjusted life Years) of kwaliteitsvolle levensjaren dreigden te verdwijnen. Het was niet de reguliere media die dit bericht in de ether bracht maar het verguisde blckbx-kanaal.
De geconstrueerde consensus leidt naar het vaccin
Voor de beleidsvoerders van de meeste landen was het al vlug een uitgemaakte zaak hoe men de coronapandemie zou overwinnen: het coronavaccin.
Opnieuw is het opvallend dat deskundigen die twijfel(d)en of het vaccin wel de oplossing zou brengen, geridiculiseerd en/of monddood door de reguliere media werden gemaakt. Wellicht is het belangrijk om hier het vertrekpunt van deze laatste groep te benadrukken. Ze gaan er namelijk vanuit dat voor de overgrote meerderheid van de bevolking het coronavirus niet erg dodelijk noch gevaarlijk is (zie de IFR volgens Ioannidis). Bijgevolg is er geen logische medische reden om deze mensen aan mogelijks gevaar bloot te stellen, door hen in te enten met een experimenteel middel waarvan men de gevolgen zowel op korte -, onder andere omwille van onderrapportage, als op langere termijn niet kent. Inmiddels zijn er trouwens al heel wat gevallen van trombose, lekkende bloedvaatjes, beroertes, ontstekingen van de hartspier, jonge vrouwen die plots in de menopauze terechtkomen of andere problemen met de menstruatiecyclus hebben bekend, maar de reguliere media hebben hier geen oog voor.
Daarnaast is het ongezien dat beleidsmensen een experimenteel product als absoluut veilig presenteren en de artsen verplichten om het vaccineren ermee te promoten. De inenting gebeurt vaak zonder de betrokkene te informeren over de experimentele fase van het product waarvan men de mogelijke gevolgen amper kent. In België diende de patholoog-anatoom dr. Yves Couvreur klacht in tegen de Orde der geneesheren omwille van deze opgelegde dwang ten aanzien van de artsen. Hoewel de noodzaak om de meeste mensen te vaccineren uitermate klein is, en de kennis over de mogelijke schadelijke gevolgen zeer summier, gaan erin sommige landen stemmen op om het coronavaccin te verplichten. Dit is een zeer zorgwekkende evolutie, die in de hand gewerkt wordt door eenzijdige berichtgeving.
Vooralsnog worden personen die het coronavaccin weigeren met de nek aangekeken. Ze worden grotendeels van het sociaal-culturele leven uitgesloten. Toch is het vaccin niet de veelbelovende oplossing gebleken. Los van het feit dat er nevenschade viel bij personen die nota bene niet veel te vrezen hadden van het coronavirus, blijken heel wat dubbel gevaccineerden geïnfecteerd te geraken met mutanten.
Wat als de media en de overheid de echte wappies blijken te zijn?
Het doel van dit artikel was niet om aan te tonen dat de stellingen van artsen en onderzoekers die het wijdverspreide narratief van de overheid en haar experten tegenspreken juist zijn. Het objectief was om aan te tonen dat ze bestaan en dat ze onder artsen en wetenschappers veel breder gedragen worden dan de burgers, die op de reguliere media vertrouwen om hun kennis te vergaren, zich bewust van zijn. Bovendien stellen deze tegenstemmen zaken waarvan het achterhalen of ze waar zijn, zonder meer van groot belang is voor het dagelijkse leven in de samenleving.
Toch beslisten de reguliere media om deze andere visies niet aan bod te laten komen. Met hun zeer beperkte kennis van zaken, schoffeerden hele redacties de onderbouwde mening van artsen en onderzoekers met veel meer kennis ter zake. Door de hoogmoed van de redacties kregen burgers maar één verhaal aangeboden, terwijl er meer zijn. Bovendien kon de overheid, doordat de media een beeld van consensus onder de geleerden presenteerde, enorm verreikende maatregelen invoeren, waardoor het leven van de burger drastisch veranderde en dat zonder dat de overheid enige verantwoording die naam waardig in het parlement, waar ze toch de meerderheid heeft, moest afleggen.
In haar verwaandheid bestempelt de media de artsen, onderzoekers en een deel van de samenleving die kritische vragen stelde, als covidiots of wappies.
Vanzelfsprekend is dit een ongewenste toestand binnen een vertegenwoordigende democratie. Door de ondermaatse manier waarop de media haar rol invulde, is het duidelijk dat ze de samenleving, die voor haar kennis veelal van haar berichtgeving afhangt, een heleboel informatie onthield. Hierdoor ondermijnt de media de mogelijkheid van een breed democratisch debat dat gefundeerd is op de meest volledige informatie, en schaadt ze de samenleving. In haar verwaandheid bestempelde ze de artsen, onderzoekers en een deel van de samenleving die kritische vragen stelde, als covidiots of wappies! Maar, wat als de andere(n) eens gelijk zouden hebben, kernzin waarmee de bescheiden Duitse filosoof Hans-Georg Gadamer zijn eigen filosofie samenvatte, en de media en de overheid de echte wappies blijken te zijn? Wie zal dit dan uit de doeken doen?
Ongeloofwaardig
Bovendien is de lijst van topics waar andere deskundigen, dan zij die in de reguliere media telkens weer te zien zijn, een diametraal staande mening over betogen veel langer dan de enkele kwesties die hierboven ter sprake kwamen. Telkens betreft het onderwerpen waarvan de burgers binnen een democratie, zelfs een vertegenwoordigende, mogen verwachten dat men ze verheldert!
Zo zijn er heel wat deskundigen, waaronder dr. ir. Carla Peeters die stellen dat het mondmasker niet baat maar wel schaadt. Verder is de herkomst van het coronavirus nog steeds niet duidelijk. Aanvankelijk werd de mogelijkheid dat het virus uit een labo ontsnapte onmiddellijk als een complottheorie weggezet. Toch vinden sommige deskundigen waaronder de goed betreffende corona ingelezen neuroloog, en blogger, Jan Bonte dat deze piste degelijk onderzocht moet worden. Want wat als zou blijken dat een menselijke fout aan de basis van de uitbraak van een pandemie, die ontelbaar veel mensen infecteerden en een heel pak over de kling joeg, ligt? Wie draagt er dan de verantwoordelijkheid?
De Nederlandse huisarts Rob Elens stuurde zijn 25 eerste coronapatiënten naar het ziekenhuis, 13 ervan overleden. Later zag hij op de sociale media berichten van verschillende buitenlandse artsen die een combinatie van hydroxychloroquine, zink en azitromycine (goed gekende, veilige en goedkope geneesmiddelen) toedienden aan covidzieken en hiermee opmerkelijk goede resultaten behaalden. Zijn volgende tien zieke covidpatiënten, waaronder een 89 jaar oude zwaar zieke man die weigerde naar het ziekenhuis te gaan, gaf hij de genoemde combinatie medicijnen. Binnen enkele dagen herstelden ze allemaal. Dolenthousiast deelde de arts zijn ervaring op de sociale media, zodat al de artsen in Nederland dit konden vernemen en ermee aan de slag zouden gaan. Maar dit was buiten de gezondheidsinspectie gerekend. Van hen kreeg Elens niet veel later te horen dat hij de succesvolle combinatie niet meer mocht toedienen, omdat het potentieel gevaar voor de patiënten inhield. Inmiddels kunnen artsen die deze middelen voorschrijven een astronomische boete van 150.000 euro door de inspectie opgelegd krijgen!
Aan de andere kant van de Atlantische Oceaan pleitte de Amerikaanse arts Pierre Kory, met een specialisatie binnen de longgeneeskunde en intensieve zorg, en als voorzitter van de Frontline COVID-19 Critical Care Alliance, in een emotionele uiteenzetting reeds in december 2020 voor een Amerikaanse Senaatscommissie voor het gebruik van Ivermectine. Opnieuw betreft het hier een oud, zeer gekend en veilig middel dat men als arts na een afgewogen risicoanalyse zou kunnen gebruiken. Tijdens zijn getuigenis haalt dr. Kory bronnen aan, waaruit de positieve resultaten van het middel tegen corona in Peru, Mexico, een staat in Paraguay blijken.
Toch mogen artsen deze gekende, veilige en goedkope middelen niet inzetten omdat ze nooit eerder bij corona gebruikt werden, en gevaarlijk voor de patiënt kunnen blijken. Maar hoe geloofwaardig is dit wanneer anderzijds experimentele vaccins gebruikt worden, sommigen willen ze zelfs verplichten, terwijl niemand met zekerheid de gevolgen ervan kan inschatten en dat de kostprijs ervan een veelvoud van de gecensureerde middelen betreft? Welke logica is hier aan het werk? Voorts kan men zich afvragen waarom deze artsen en onderzoekers doen wat ze doen. Geldgewin zal het in elk geval niet zijn, aangezien de aangehaalde middelen al lang patentvrij, en dus heel goedkoop verkrijgbaar, zijn. Wat niet het geval is met de vaccins.
Sprankeltje hoop...
Omdat de reguliere media hun taak niet waardig genoeg vervullen is het hoopgevend dat, in de marge van de huidige verontrustende situatie in het medialandschap, vele kleine kwaliteitsvolle mediaplatforms zich oprichten. Blckbx , De Nieuwe Wereld, Overnu.nl of Kairos zijn er slechts enkelen van. Vaak nodigen deze fora deskundigen uit die hun onderbouwde mening over coronagerelateerde onderwerpen uitgebreid toelichten. Zodoende wordt de eenzijdige verslaggeving waarmee reguliere media de burgers bestookt doorbroken, en krijgen deze laatste een ruimer inzicht over de coronakwestie.
Ten slotte moet gezegd dat burgers in deze niet helemaal machteloos zijn. Zij hebben de macht om de nieuwe media, al dan niet geldelijk, te ondersteunen. Daarnaast kunnen ze tevens abonnementen en andere financiële steun aan de eenzijdige reguliere media opzeggen. Vooralsnog beslissen wij dit zelf!
1 Hoewel onze bestuursvorm door media en overheid telkens weer als een democratie wordt omschreven, leven we in een vertegenwoordigende democratie, die fundamenteel verschillende kenmerken heeft. De geïnteresseerde lezer kan het boekje Tegen verkiezingen van David Van Reybrouck ter hand nemen als treffende introductie tot de thematiek. 2 Naast een gerenommeerd econoom en academicus, Nobelprijswinnaar economie (1998) heeft Sen belangrijke bijdragen binnen de politieke filosofie geleverd.
3 Een besmetting wil zeggen dat bepaalde virussen of pathogene micro-organismen, zoals bacteriën, via de huid, de longen of andere wegen het lichaam zijn binnengedrongen en van waaruit een invasie wordt voorbereid. Afhankelijk van onder andere de virulentie of aanvalskracht van de microbe of het virus, en natuurlijk de afweer of immuniteit van de mens, zal de aanval door het lichaam worden afgeslagen. Er ontstaat dan geen infectie en er zijn dus geen klinische verschijnselen. Bron: https://mens-en-gezondheid.infonu.nl/aandoeningen/170316-besmetting-of-infectie.html
Patrick Dewals is politiek filosoof en auteur van Medicinale cannabis. Meer dan een medische kwestie.