Column
Het is al bijna twee decennia geleden dat ik meedeed aan Expeditie Robinson. Het was 2002 toen ik 34 dagen op een onbewoond Maleisisch eiland doorbracht, samen met vijftien andere kandidaten. De format van dit reality spelprogramma is erop gericht dat je voor je eigen overleven je mede-eilandbewoners fysiek of mentaal de loef moet afsteken. Dat levert spectaculaire en smeuïge tv op. Ik heb er met veel plezier aan meegedaan en ik heb er bovendien veel van geleerd.
Ik ben altijd een teamplayer geweest maar geen groepsmens. Dat werd mij op dat eiland nog eens goed onder de neus gewreven. Ik zonderde mij graag af, samen met mijn BIF (best island friend) Meintje. Dat ‘einzelgänger-gedrag’ kostte Meintje al snel de kop. Al bij de eerste eilandraad werd zij - een sterke, sportieve en survivalfitte kandidate - als eerste weggestemd. Het liefst was ik samen met haar op het vliegtuig gestapt, maar dat was mijn eer te na. Ikzelf hield het uiteindelijk nog lang vol, maar heb me op het eiland erg eenzaam gevoeld.
Niet manipuleerbaar
Ook omdat ik als enige de format van het programma doorzag. Ik was niet erg manipuleerbaar. De manier van interviewen herkende ik als journalist (‘Weet jij dat die-en-die dat-en-dat over jou heeft gezegd? Wat vind jij daarvan?’) De meeste kandidaten hapten meteen. Mij werd in een apart gesprek met de redacteurs gezegd dat ik te ‘gereserveerd’ was in de interviews. Het zou beter zijn als ik mezelf wat meer liet gaan in de ‘dagboek-kamer’, een hokje waar je apart - zonder interviewer - je ziel kon bloot leggen. Ik deed dat niet, want ik voelde aan mijn water hoe deze manipulatietechniek werkte. Alles wat je zegt kan en zal tegen je worden gebruikt. En zo was het ook. Ondanks het feit dat ik het erg lang uithield op dat eiland herinnert zich bijna geen kip mijn deelname meer. Misschien bestond mijn grootste sportieve verdienste er wel in dat ik erg lang mijn mond kan houden, want ik won de ademproef (meer dan 1 minuut onder water) waardoor ik bezoek mocht ontvangen van Alain en Julia, die toen drie jaar was. Dat leverde dan toch onverwacht een mooi emo-moment op, want uiteraard liet ik me toen wel compleet gaan en stroomden de tranen à volonté.
Ik heb op het eiland geleerd hoe het voelt om alleen te staan. En hoe groepsdynamiek werkt en vooral ook groepsdruk. Hoe moeilijk het is om je rug recht te houden als je door letterlijk iedereen een bepaalde kant op wordt geduwd, vaak door middel van leugens en manipulatie. Hoe moeilijk het is om je hoofd koel te houden en bij je standpunt te blijven ook al daalt je populariteit daardoor enorm en riskeer je zelfs uitgestoten te worden. Een paar jaar later heb ik nóg een keer meegedaan aan het Expeditie Robinson-groepsexperiment. Maar toen was ik al tot de jaren van verstand gekomen en heb ik me ervoor laten betalen. Dat is eigenlijk ook normaal als je aan een experiment meedoet.
Proefondervindelijk
Ik heb in mijn leven altijd graag geëxperimenteerd. Ik ging graag in op zogenaamde ‘uitdagingen’ die mij uit mijn comfort zone haalden, om het eens op zijn clichés te zeggen. Voor Dag Allemaal maakte ik eens een reportage over viagra en het effect daarvan op vrouwen, en met name het vrouwelijk orgasme. Het medicament uit de stal van Pfizer was nog niet lang op de markt en iedereen had er de mond van vol. Nu ja, vooral mannen met erectieproblemen dan, want dat was natuurlijk de doelgroep van het blauwe, ruitvormige pilletje. Hier en daar dook een vage studie op dat de pil ook orgasmebevorderend zou werken bij vrouwen, door een betere doorbloeding van de genitaliën, maar daar was het nooit echt op getest en de resultaten van deze onderzoeken waren niet echt overtuigend.
Ik stelde voor om het zelf voor een reportage proefondervindelijk te testen en de redactie vond dat een strak plan. Je kan niet zonder voorschrift aan viagra geraken, dus schakelde ik een bevriend romanschrijver in van wie ik wist dat hij het goedje consumeerde. Ik herinner me nog goed hoe we ’s avonds buiten een bar afspraken en hij me als de eerste de beste drugsdealer op nogal louche wijze een aantal in een plastic zakje verpakte pilletjes overhandigde met de wijze raad om slechts een half pilletje te pakken, gezien het de eerste keer was en ik in perfecte gezondheid verkeerde. Er was immers niks mis met de doorbloeding van mijn intieme delen.
Solidair
Die nacht was D-night. Mijn partner Alain - solidair als hij is - nam de andere helft van de pil en toen… tja, wat er toen gebeurde doet hier eigenlijk niet ter zake. Ik kan je zeggen dat het medische experiment voornamelijk twee pioenrode hoofden, vier ijskoude voeten en een hoop zenuwachtig gegiechel opleverde. Maar wat ik eigenlijk wil vertellen is dat ik me pas realiseerde hoe dom ik was geweest toen ik de volgende dag met mijn arts belde voor een kort interviewtje over viagra en ik haar vertelde wat ik had gedaan.
Ze zei nogal bozig dat mijn experiment niet alleen illegaal was geweest, maar ook zeer onverstandig en potentieel gevaarlijk. Viagra kan bij gezonde mensen serieuze bloeddrukproblemen veroorzaken en bij mensen met een lage bloeddruk (zoals ik) zelfs een bloeddrukval. "Het had je dood kunnen zijn!” Ze had natuurlijk gelijk. Een experimenteel medicijn neem je niet als gezonde persoon, tenzij je aan een gecontroleerde medische proef deelneemt, en dan krijg je uiteraard ook betaald voor de risico's waaraan je je vrijwillig blootstelt. O ja, misschien nog leuk om te vertellen dat mijn huisarts van destijds de vrouw is van vaccinoloog Pierre Van Damme. Maar dat geheel terzijde natuurlijk...