Ik trek mijn sportschoenen aan en loop de velden in. De wind is onstuimig, de wolken ook. Samen grijpen ze de zon en op een fikse afstand van huis zetten de weergoden plotsklaps de hemelsluizen open. Twijfel: vloeken en schuilen of geconcentreerd verder lopen? Het wordt het een noch het ander. Ik minder vaart aan de rand van het bos en laat de regen door een groene filter van zomerse boomkruinen op me neerkomen. De wereld verstilt. Een blauwe regenboog van water spoelt een ondenkbaar palet aan intense kleuren schoon. Dansende diamanten vullen de lucht. In de druppels op mijn handen en benen lees ik het avontuur dat mijn dochters beleven in een fietstocht door een onweer. De druppels op mijn lippen herinneren me aan die ene kus tijdens een stortbui jaren geleden. Ik zie, voel en herinner. Vlak voor de eerste donderslag steigeren twee paarden even verderop de waternevel aan flarden en galopperen driest de wei in. En ik besef: hoe zalig de regen. Ik versnel weer, loop verder en vermorzel meer kilometers dan gepland.
Maar onderweg huiswaarts loeien de sirenes rakelings langs me heen. Buurtbewoners komen op straat en bundelen krachten en middelen om kelders droog te houden. Een grijze wolk op het weerbericht in hartje zomer werd in geen tijd het symbool van angst. Bijna schaam ik me omwille van de euforie die mijn voeten eerder vleugels gaf. En toch kan ik niet kwaad zijn. Niet op de weergoden, niet op de wat men in deze watersnood ‘de falende regering’ noemt, op niemand niet. Er moet heel wat opgelost worden, maar dan liever niet vanuit en onder een boze bui.
Onze blik op de wereld bepaalt ons handelen. Voelen we ons bang, dan zien we in veel dingen dreiging en reageren we vaak in paniek. Het lukt niet altijd om de schoonheid, de kracht en de weg vooruit te zien in wat we meemaken. Meestal is het makkelijker om het monster te ontwaren in de andere mens, in een gebeurtenis of in de samenleving om niet naar onze eigen angsten en donkerte te moeten kijken. Maar dan steekt toch af en toe ook het bewuste besef de kop op dat de wereld het resultaat is van onze acties. En dat een waardige, liefdevolle mens, een waardige, liefdevolle samenleving maakt.
Meestal is het makkelijker om het monster te ontwaren in de andere mens, in een gebeurtenis of in de samenleving om niet naar onze eigen angsten en donkerte te moeten kijken.
Het is vooral een kwestie van eigenwaarde. Wie de schoonheid en kracht in zichzelf ziet, ziet die in de ander en de wereld rondom. Wie zijn eigen, authentieke weg wandelt, handelt met liefde en vertrouwen. Om onszelf hierin te leren kennen hebben we ervaringen nodig. Het nieuwe kijken en het andere voelen zit in het proberen. Niet in vloeken en schuilen, maar onderzoeken wat de regen ons brengt. Wie doet die weet. Wie handelt die leert. Er bestaat een taal die iedereen begrijpt. De taal van de geestdrift en het zoeken naar dat waarin je echt gelooft en wat je wil opbouwen. Dat gaat met vallen en opstaan. Kennis over jezelf en hoe je de wereld kan zien ligt in verdwalen en dingen in vraag durven stellen. Twijfelen is uitermate goed voor de gezondheid en het persoonlijk evenwicht.
De beste raadgever is je hart. Dat is de meest liefdevolle, essentiële en heldere communicatielijn over wat je meemaakt. Daar kan niemand omheen. Daarom is het beter om te luisteren naar wat het zegt. En als het zegt dat het diamanten regent, dan wordt het tijd om dat te geloven. Als het zegt dat al die overstromingen om een liefdevol en pragmatisch debat over de omgang met elkaar en onze omgeving vragen, dan wordt het tijd om dat ernstig te nemen. Als het hart zegt dat in een wereldwijde crisis zoals we die vandaag meemaken essentiële vragen voor de toekomst zitten, dan moeten we ze durven stellen. Er zullen mogelijkheden zichtbaar worden die nu weggestopt zitten achter wat ons gewoontegewijs vertrouwen geeft.
Heb je ooit al eens voor een mens gestaan die op het punt staat de beste versie van zichzelf te worden? En voelde je dan de liefde op het eerste zicht? Heb je ooit al eens voor een bulderende zee een storm getrotseerd en voelde je het leven door je heen stromen? Heb je ooit al het 'gevoel' gehad dat er meer mogelijk is dan wat beweerd wordt? Dan begin je iets te begrijpen. Dan maak je verbinding, met jezelf, met de ander en met de evenwichtigste weg vooruit. En vanuit die liefdevolle daadkracht kunnen we samen ‘the extra mile’ gaan en de wereld dat duwtje in de richting geven waarin we allemaal een mooie toekomst hebben.