Echte leiders verbinden. De ironie wil dat ik deze boodschap op sociale media postte, de dag voordat onze eerste minister besloot zijn ploeg van 11 miljoen nog verder uit elkaar te spelen. En dit op basis van vooroordelen. Hij leek het nodig te vinden om een deel van zijn ploeg te stigmatiseren, omdat ze niet meegaan in het heersende verhaal. Bewust kiezen om op een andere manier te investeren in gezondheid, wordt zo steeds moeilijker.
Is de premier verblind door de selecte experten die al vanaf het begin van deze crisis het spel bepalen? Of is het een oude verdeel en heers truc? Ogenschijnlijk gaat ons beleid in tegen het advies van die experten door meer te versoepelen dan dat zij verantwoord vinden. De frustratie en de risico’s die deze keuze voor bepaalde mensen meebrengen worden netjes afgeleid naar die groep die ‘weigert’ mee te stappen in dat verhaal. Als een deel van onze gezondheidszorg overbelast geraakt ligt het aan de mensen die hun masker niet opzetten, geen afstand houden, stiekem samenkomen of zich niet laten vaccineren. In de publieke ruimte wordt het gesprek over de schadelijke effecten van al die maatregelen al anderhalf jaar vermeden. Heel wat evidente vragen worden niet gesteld door journalisten. Er is jaren geleden al zodanig bezuinigd in de zorg, dat sommige diensten al lang voor corona bij regelmaat overbelast waren. Nog steeds worden verpleegkundigen slecht betaald en is de zorg op heel wat plekken onderbemand. Nog steeds zitten huisartsen gevangen in de kwartier geneeskunde, waarbij ze noodgedwongen gereduceerd worden tot een doorgeefluik van de farma-industrie. Veel huisartsen hebben nauwelijks tijd om echt bij te dragen aan de gezondheid van hun patiënten. Het hele coronabeleid zit gevangen in diezelfde medisch reductionistische manier van denken. Wetenschappers en artsen die daar kritisch naar kijken en andere oplossingen aandragen worden gemarginaliseerd. Burgers die daar vragen over stellen worden via etiketten eveneens in de marge geduwd.
Het hele coronabeleid zit gevangen in diezelfde medisch reductionistische manier van denken. Wetenschappers en artsen die daar kritisch naar kijken en andere oplossingen aandragen worden gemarginaliseerd.
Waarom moet een hele jonge gezonde generatie blootgesteld worden aan een (experimentele) gentherapie, die voor het gemak vaccinatie wordt genoemd? Terwijl corona nauwelijks een gezondheidsbedreiging voor ze is? Waarom wordt gezegd dat je je moet laten vaccineren om anderen te beschermen, als gevaccineerden toch nog het virus kunnen doorgeven? Waarom maakt de overheid gebruik van angst en stress als pressiemiddel, terwijl dat nefast is voor ons immuunsysteem? Waarom is het plots bijna verboden om op een natuurlijke manier immuniteit te verwerven? Men blijft hangen in een oppervlakkig verhaal van viruscontrole, zonder onderbouwde visie op gezondheid. Waarom durft onze coach niet zeggen dat onze gestreste levensstijl, onze slechte voedingsgewoonten en onze grenzeloze exploitatie van de aarde onze grootste gezondheidsbedreiging is? Laat ons toegeven dat we allemaal egoïsten zijn. We roken, drinken en eten vlees. We rijden liever met onze eigen auto, dan met de bus. We kopen spullen waar bloed van kinderen aan kleeft. We laten liever kinderen sterven, dan dat we ons eten met hen delen. We verdoven onszelf en onze kinderen met legale en illegale drugs omdat de werkelijkheid onder ogen zien te pijnlijk is. We stoppen bejaarden al decennia weg in tehuizen met kleine, slecht verluchte kamers, een grootkeuken en een hele grote apotheekkast. Enkel de hele rijken kunnen zich een wat meer comfortabele en gezonde omgeving permitteren in hun laatste levensfase. En dan hebben we een vinger wijzende overheid die op vele manieren speelt met onze centen en onze gezondheid. Denk maar aan het recente PFOS-schandaal en het gesjoemel met overheidsgeld. Ik kan moeilijk respect opbrengen voor een coach die zijn eigen gebrek aan leiderschap verbergt door te schieten op anderen. Ik verwacht van een coach dat die het lef heeft de hand in eigen boezem te steken. Dat die de ploeg verbindt door verschillen te overbruggen. Dat de stem van de minderheid evenveel gewicht krijgt als de stem van de meerderheid. De minderheid draagt veelal wijsheid in het belang van het grotere geheel in zich. Het is niet wijs om dat te negeren. Nelson Mandela schreef in zijn biografie dat hij democratie bij meerderheid een vreemde constructie vond. In het dorp waar hij opgroeide werd iedereen gehoord. Dat iedereen recht heeft om te spreken en beluisterd te worden vormt de kern van een democratie.
Ik kan moeilijk respect opbrengen voor een coach die zijn eigen gebrek aan leiderschap verbergt door te schieten op anderen.
Er lijkt wereldwijd een wetenschappelijke consensus te zijn voor het coronabeleid. Die is er echter alleen maar omdat ze wordt afgedwongen. Meningen van experten, worden verward met feiten. Sommige feiten worden uitvergroot, anderen genegeerd. De twijfel, die eigen is aan een echte wetenschapper, wordt verdoezeld. Als er nog meer ironie bij kan, zou je je nog kunnen afvragen hoe een liberaal en een socialist er in een geslaagd zijn zo een restrictief en asociaal beleid te voeren. Hoe zij hun grondwaarden hebben kunnen verraden. Als het niet zo pijnlijk was, zou dit het begin van een mop kunnen zijn.
Op de Titanic was het overigens ook de minderheid die het gevaar zag aankomen. Een minderheid die werd belachelijk gemaakt en waar verder geen gehoor aan werd gegeven. Want het schip was onzinkbaar. Het spijt me, maar ik word bezorgd als onze leider ons probeert te doen geloven dat het schip onzinkbaar is. Een leider die blijft doorvaren ondanks de vele signalen dat het schip in gevaar is. De polarisatie die ik dagelijks rondom mij ervaar stemt me droevig en boos. Men zou me kunnen verwijten dat het makkelijk is om kritiek te geven vanaf de zijlijn. De beste stuurlui staan aan wal. Maar ik sta niet aan wal. Ik zit op het schip. En de mist wordt dichter.