Niets is wat het lijkt

Ooit werd ik betaald door de Staat om meningen te hebben over politiek. Ze verleenden me zelfs een doctorstitel in zoiets wat heet Politieke Wetenschappen. Het moet zijn dat ik goed was in doen wat het systeem verlangde. Was ik ook. Tien jaar lang deed ik onderzoek, keek ik naar nieuwsprogramma’s en had ik meningen in overvloed. Over de goeie en de slechten, links en rechts, de vrije wereld en de dictatoriale regimes. Precies zoals we het in de universitaire colleges en de peer reviewed artikelen in de wetenschappelijke vakbladen en boeken hadden geleerd, precies zoals het er aan de buitenkant allemaal uitziet. Ik dacht toen dat ik met iets belangrijks bezig was.

Grappig hè?

Intussen verstreken bijna weer tien jaren. Tien jaren waarin ik niet meer werd betaald om onderzoek te doen, geen nieuwsprogramma’s meer keek, waarin ik steeds minder meningen had. Toch niet over de politieke waan van de dag. Hoe dat kwam, laat ik hier nog terzijde. Maar er was een keerpunt, een grondverzakking. Een splijten van de aarde waarin mijn geloof in de illusie de dieperik intuimelde, de illusie dat de wereld was zoals ik dacht, zoals men zei, zoals ik het met veel academische tralala had geleerd. En dan wil je met de wereld die dat geloof verkondigt niets meer te maken hebben, omdat jij dat geloof niet meer aanhangt.

Velen van ons ervaren zo’n keerpunt. Een dat het bloed, het zweet en de tranen uit je lijf snokt. Een waarin het beest dat zich laat aanspreken met de roepnaam ‘Macht’ je zonder blikken of blozen bij de lurven grijpt. Een dat een lang en pijnlijk proces van heling en herstel vraagt, van ontwaken uit de droom en wakker worden in de realiteit. Van vervellen van alles wat je ooit dacht en geloofde over de wereld en jezelf.

Het is een levenslang proces van volwassen worden, van autonomer denken en voelen. Een nieuwe bedding vinden, niet meer in externe autoriteiten maar in een innerlijke kracht. Die bedding dient zich al aan zodra je valt. Het zijn open handen die je ondersteunen, onzichtbaar en onvoelbaar, maar ze sturen je, brengen je op de juiste plaats op het juiste moment, tonen je de weg naar de juiste mensen, de juiste boeken en inzichten, stap voor stap. En dan ontstaat er een nieuwe fase van onderzoek en kennisverwerving, niet meer waarin de zogenaamde feiten moeten worden uit het hoofd geleerd om ze te kunnen onthouden, maar een waarin de waarheid resoneert in je hart.

En dan weet je dat er meer is tussen hemel en aarde, dat niets is wat het lijkt, dat we hier zijn om de illusie te doorprikken.

Dit alles gewoon maar om te zeggen: neen, ik heb geen mening over Oekraïne en Rusland, over de VS en China en de geopolitiek. Volgens mijn cv zou ik meningen moeten hebben, maar de enige mening die ik hierover heb, staat in de vorige alinea: niets is wat het lijkt. Opnieuw wordt het spel op het schaakbord gespeeld, ten koste van gewone mannen, vrouwen, kinderen. Ten voordele van een hele kleine, rijke, machtige groep. Als er iets is wat corona duidelijk heeft gemaakt... De tijd zal het zeggen wanneer het genoeg is. Al wat ik nu weet, vanuit mijn hart, is dat we hier zijn om voor onszelf te zorgen en voor onze soort. Om macht te ontmaskeren. Niet langer te geloven. Om autoriteit niet langer blind buiten, maar doorvoeld binnenin onszelf te leggen. En zo samen een nieuwe wereld te creëren, een waarin vrijheid, verantwoordelijkheid en gelijkwaardigheid de fundamenten zijn.

En ja, dat zorgt voor veel deining op de zee, want Macht duwt op het gaspedaal. De grond zal mogelijks wel nog een aantal keren opensplijten. Maar wie ooit is gevallen en het vervellingsproces in gang heeft gezet, kan nu steunen op die innerlijke kracht en op padgenoten. Punt is niet de ogen te sluiten voor wat zich afspeelt, maar wel het onderscheid te maken tussen datgene waar we geen directe invloed op kunnen uitoefenen (inclusief de beeldvorming over de feiten) en datgene wat je wel kan doen.

Mijn advies voor wat je wel kan doen, ook voor mij work in progress… Aan de buitenkant: kijk wat voor jou mogelijk is om aan te sluiten bij andere organisatievormen buiten de traditionele circuits. Daarnaast en minstens even belangrijk, aan de binnenkant: ga met je trauma’s aan de slag. Huil die tranen, voel die woede, erken en omarm je angsten. Bevrijd je ziel. Zo kan ons lichaam een veilige haven worden en een betrouwbaar kompas dat ons de weg wijst waar naartoe en wat te doen in deze bijzonder uitdagende tijd. Want diep vanbinnen weten we alles, we moeten het ons gewoon her-inneren.