“Met een open hart open je ook andere harten.”

DE PIONIERS #8: IRIS SCHEYS

Iris Scheys in een hokje stoppen is niet zo eenvoudig. Ze is auteur van drie boeken, haalt de tarotkaarten boven voor wie met netelige levenskwesties zit en neemt sinds kort ook het podium als spreker en radiopresentator. “Ik schrijf en ik spiegel. Samengevat kun je mijn missie zien als ‘communicatie’. Ik hou ervan kennis en inzichten over te brengen.” Die rolden in overvloed over de tafel, tijdens ons drie uur durende gesprek dat nog een eeuwigheid leek te kunnen doorgaan.

Iris Scheys (°1984) begrijpt niet helemaal waarom ik haar kom interviewen. Dat kenmerkt haar: een bescheiden voeler, nog niet helemaal bewust van het grote potentieel dat ze in zich heeft. Deze middag mocht ik alle facetten zien: de bevlogen schrijver, de vlotte doch zorgvuldige prater, de dame die met een grote wijsheid en invoelingsvermogen readings geeft via tarot- en andere kaarten. Een echt nieuwetijdskind, dat flirt met de oude grenzen en niet meer past in hoe de huidige maatschappij zich georganiseerd wil weten.

Dat heeft ze heel hard gevoeld. Als vertaler-tolk Duits-Russisch zocht ze haar weg via verschillende jobs in communicatie en onderwijs. Ze deed dit graag, maar ergens bleef er toch nog een verlangen sluimeren. “Al in het vierde leerjaar voelde ik: ik wil schrijver worden. Ik raakte toen niet verder dan een aanzet van vier pagina’s, maar de goesting bleef.” Het duurde tot een burn-out en depressie in 2008 vooraleer ze, zo omschrijft ze het zelf “Het gewone volwassen leven vaarwel zei.”

Opeenvolgende fysieke problemen dwongen haar tot een heroriëntatie, een leven dat beter bij haar past. “Eigenlijk ben ik nooit meer helemaal fit geweest sinds ik op mijn zestiende het Epstein-Barr Virus kreeg (klierkoorts, AV). Toen ik er ietwat bovenop was na mijn depressie en burn-out, mochten we onze twee zoontjes verwelkomen (nu 9 en 11 jaar). Ze bleken beiden huilbaby’s, wat maakte dat ik me geradbraakt door de dagen sleepte. Ik worstelde ook continu met hoest en astma door een mycoplasma-infectie, waarvoor de artsen geen andere oplossing zagen dan maandenlange antibiotica. In 2016 was ik definitief mijn energie kwijt. Ik kon niets meer. Mijn klachten kregen uiteindelijk het label ME/CVS (chronischevermoeidheidssyndroom).”

Aanvaarding

Een jarenlange zoektocht naar een diagnose en een oplossing startte hier. “Na verloop van tijd had ik door dat geen enkele arts me de oplossing zou aanreiken en dat ik het zelf zou moeten doen. Ik besefte ook dat er meer achter ziekte zit dan men in het Westen denkt. Ik las het boek Je kunt je leven helen van Louise Hay en begon als een gek te affirmeren en probeerde zo veel mogelijk positief te denken. Ik sloeg hier wat in door. Boosheid werd mijn deel. Waarom werd ik niet beter? Ik deed toch alles goed?”

Toch denk ik dat dit net het doel is van ons bestaan: van het leven houden in alle aspecten, van de schoonheid en de lelijkheid.

Toen kwam een kleine doorbraak. Iris besloot op een dag niets meer te doen aan haar gezondheid en haar ziek zijn te aanvaarden. Net op dat moment kwam het neuroplasticiteitsprogramma van Gupta op haar pad. “Hoe dit werkt is niet in een-twee-drie uit te leggen. Het komt erop neer dat je door een specifieke training van dagelijks een uur je neurale paden verandert. Dit doe je door intensieve oefeningen met specifieke bewegingen, meditatie, relaxatie, diepe reflectie, aanvaarding, vergeving en zo meer. Na een maand voelde ik al resultaat; uiteindelijk heb ik dit anderhalf jaar gedaan, met gunstig resultaat. Er zijn nog zaken waar ik wil aan werken, maar het is weer leefbaar geworden, mits inbouwen van voldoende rust.”

De depressie, de burn-out en het chronisch ziek zijn zorgden dat Iris naar eigen zeggen “geen fan” was van het leven. “Ik voel me niet thuis op deze aarde. In mijn moeilijkste momenten leek het me zo fijn om er niet meer te zijn”, zegt ze. “Toch denk ik dat dit net het doel is van ons bestaan: van het leven houden in alle aspecten, van de schoonheid en de lelijkheid. Sinds ik alles zie als een toneelspel voelt het veel lichter en anders.”

Synchroniciteiten

Een toneelspel waarvan ze steeds beter weet welke rollen haar op het lijf geschreven zijn en welke niet. “De laatste tijd oefen ik mij in zo weinig mogelijk weerstand leveren tegen het leven. Ik geloof steeds meer dat alles al vastligt, dat alles al bepaald is en dat onze taak louter is om zo goed mogelijk te voelen wat bij ons past, en daarnaar te gaan leven. Dat betekent ook: durven loslaten, nee durven te zeggen, kiezen voor zaken waar je blij van wordt en die je energie geven. Als je doet wat fysiek en mentaal binnen je mogelijkheden ligt, en daarnaast ook nog een goed mens probeert te zijn, kom je behoorlijk dichtbij hoe het leven bedoeld is denk ik.”

Voor Iris lag het schrijven van boeken voor de hand, toen ze geen fulltime job meer kon uitoefenen. Haar eersteling, Queeste, is het relaas van haar zoektocht naar genezing. Het tweede boek, Happy Ziek, is de handleiding voor langdurig ziek zijn die ze zelf had willen lezen. “In die tijd ontdekte ik ook het kaartleggen”, legt Iris uit. “Dat begon met tarotkaarten leggen voor vrienden en familie, en ontdekken dat hier statistisch onmogelijke resultaten uitkwamen — mensen die steeds dezelfde kaart trokken bijvoorbeeld of onvoorstelbare synchroniciteiten — kortom zaken die rationeel niet te verklaren waren. Dat spoorde me aan om verder te doen, mijn fascinatie was gewekt.”

“Nooit zal ik mensen met een gevoel van machteloosheid naar huis sturen. Ik leg ook bekrachtigende en verzachtende kaarten, waaronder uit een kaartendeck dat ik zelf ontworpen heb. Tarot kan soms hard overkomen, al is het nog geen Lenormand (dat is nog veel harder). Het begon als een instrument voor zelfheling, maar uiteindelijk bleek het ook voor andere mensen helend te werken. Vaak is de boodschap die ze krijgen een katalysator voor grote verandering.”

Ik stel Iris een vraag over mijn professionele toekomst, en met plezier haalt ze haar kaartendecks boven, die in een kostbaar zilverkleurig doosje blijken te zitten. Ze sluit de ogen en stemt zich af op de kaarten en mijn vraag. De energie in de kamer verandert voelbaar. Waar eerst een wereldse spraakwaterval zat, zit nu een vrouw die wijsheid uitstraalt tot ver voorbij deze keukentafel. De antwoorden die de kaarten bieden, in haar bewoordingen uitgelegd, zijn dan ook verbazingwekkend raak. Kippenvel bij mij en krop in de keel. De hierop volgende nacht blijven de zinnen van Iris doorwerken. Urenlang woelen is mijn deel. Tarot hanteer je niet lichtzinnig, zo lijkt het wel, zelfs als je een uitgesproken scepticus bent zoals ik. Misschien net dan bij uitstek.

Slimme rakkers

De covidcrisis zette Iris Scheys aan tot het schrijven van haar derde boek 2084, een hedendaagse interpretatie van George Orwells dystopische meesterwerk. “Zoals elke dip je iets brengt in het leven, achteraf beschouwd, bracht deze moeilijke periode mij ook tot creativiteit en nog meer inzichten. Aanvankelijk had ik wel schrik. Ik zag de mensen in China op straat doodvallen en besloot dat dit virus ernstig moest zijn. Maar zodra men over het vaccin begon, gingen bij mij alle alarmbellen af. Ik had net een cursus NLP gevolgd en herkende alle technieken en de hypnotische taal. Hier hebben ze slimme rakkers opgezet, dacht ik. De druk was veel te groot, er werd geen tegenspraak geduld en dus was dit erg verdacht. Bovendien leek het vaccin me op veel te korte tijd ontwikkeld en dus niet uitvoerig getest. Dat het voor iedereen goed zou zijn, geloofde ik al helemaal niet. Mijn gevoelige lichaam zou ik hier zeker niet aan blootstellen, dat wist ik al snel.”

Ik had net een cursus NLP gevolgd en herkende alle technieken en de hypnotische taal. Hier hebben ze slimme rakkers opgezet, dacht ik.

Na de eerste golf werd Iris in haar ‘waarheid’ op de proef gesteld. Ze kreeg corona en door haar zwakke luchtwegen kwam ze in het ziekenhuis terecht met een longontsteking. Ze bleek er gelukkig de enige patiënt met covid, waardoor ze zich niet schuldig moest voelen dat ze een ziekenhuisbed bezette. De artsen en verpleging waren zorgzaam en niet verwijtend; in haar omgeving bleek men minder mild te zijn voor niet-gevaccineerde mensen die ernstig ziek werden. Iris: “Maar toen een goede vriendin van een familielid van dezelfde leeftijd, wel dubbel gevaccineerd, rond dezelfde tijd ook in dit ziekenhuis terechtkwam, wist ik dat mijn gevoel juist zat. Daarna bleken ook andere gevaccineerden in het ziekenhuis terecht te komen. Daarna heb ik nog tweemaal corona opgelopen. Gelukkig bleef het deze volgende keren bij een lichte hoest en vermoeidheid.”

Hoopvol

In haar boek 2084 laat Iris Scheys de lezers op het einde kiezen tussen dystopie en hoop. Welke toekomst verkiezen ze? Het brengt me bij de vraag hoe zij de toekomst aanvoelt. “Ik begrijp dat sommige mensen de toekomst somber inzien. Dat ze nog in het strijden vastzitten, in boosheid en haatdragendheid, maar vaak betekent het dat je nog iets bij jezelf onder ogen mag zien. Ik vind het heel belangrijk om ook in het kritische kamp jezelf steeds te bevragen en te voelen wat jouw waarheid is, wat resoneert. Neem bijvoorbeeld de nieuwe tv-reeks Arcadia. Je kunt daar afschuw voor voelen en dat afwijzen, maar ik ben iemand die dat zelf gaat bekijken om daar een genuanceerde mening over te vormen met een open vizier, ik volg niet klakkeloos de massa. Altijd heb je de keuze: vecht ik of accepteer ik? Jezelf wegzetten als slachtoffer is de makkelijkste keuze, dan hoef je zelf niets te doen.”

“Zelf ben ik hoopvol. Veel mensen zien ondertussen dat er van alles niet klopt. Maar ik probeer niet meer te overtuigen. Je moet mensen in hun waarde laten, zoeken naar de plek in het midden waar je elkaar kunt vinden. Ik geloof dat we de wereld mooier kunnen maken als we geaard en onwankelbaar onze eigen waarheid uitstralen. Een lichtend voorbeeld zijn, vanuit goedheid en puurheid, en hiermee anderen inspireren. Niet dwingen maar vanuit mezelf praten, over wat ik voel en zie, dat werkt beter dan argumenteren, heb ik al mogen merken. Want met een open hart open je ook andere harten. En vergeet vooral niet: we mogen plezier maken. Ik denk dan altijd aan de Dalai Lama, een wijs man die op tijd en stond een grapje maakt.”

Meer info over Iris Scheys en haar werk: www.irisscheys.be