Het voorrecht van intuïtie

Column

Ik kan het soms oprecht missen, de tijd dat we nog van mening mochten verschillen. De tijd dat dokters eigen interpretaties mochten hebben van eenzelfde probleem. Ik herinner me een rugprobleem dat me maanden uit mijn slaap hielp. De ene arts zei: neem deze spierverslappers. Ik las de bijsluiter waar mogelijk hartfalen opstond en de pillen belandden in de vuilbak. Een andere arts gaf me tien weken kinesist cadeau. Een goede man, maar het bleek niks te helpen. Een andere arts liet foto's nemen, en een operatie werd ingepland. Tot weer een andere vriend me naar een osteopaat stuurde. Wat toen als idiote hocus pocus werd beschouwd door mijn huisarts, levensgevaarlijk, een ramp voor het skelet.

Maar goed, een mens met pijn doet alles wat hij kan. Ik ging daarheen, één sessie, 24 uur later was alle pijn verdwenen en sliep ik als een roos. De pillen en operatie waren onnodig gebleken. Waar is de tijd, dat mijn intuïtie me naar de juiste oplossing deed zoeken, en met succes? Dat dokters elkaar mochten tegenspreken zonder risico op schrapping van hun ambt. Waar is de tijd?

Ik begin het ernstig te missen, het voorrecht van de twijfel, het voorrecht van intuïtie, het voorrecht om nee te zeggen, het voorrecht om ja te zeggen, het voorrecht om jezelf te zijn, het voorrecht om te mogen zoeken naar de best mogelijke oplossing, het voorrecht om nee te zeggen tegen de verkoop van illusies, het voorrecht om ja te zeggen op hetgeen het gezond verstand u influistert, en nog belangrijker, het voorrecht om ja te zeggen tegen wat uw hart je influistert, en het voorrecht om alles wat opgedrongen wordt geruisloos te laten passeren, omdat datgene wat opgedrongen wordt op geen enkele manier waar kan zijn.

Wat waar is hoeft geen manipulatie, wat waar is kan bestaan zonder geschreeuw en gedreig en dat doet het ook. Het is alleen iets stiller. Gelukkig. Ik hou van het stille.