Stel, je ligt op de revalidatie-afdeling van AZ Sint-Jan Brugge, Campus SFX genaamd. Daar zijn een veertigtal bedden, voor mensen die herstellende zijn van bijvoorbeeld een trombose, of een ernstige botbreuk, een verlamming, chronische pijn of tal van andere aandoeningen of ingrijpende behandelingen. Je ligt daar dus weken, soms maanden aan een stuk, te 'revalideren'.
De verschillende technieken en aanpakken aldaar staan op de webpagina opgetekend, en het is bijna overdonderend te constateren, hoeveel expertise daar aanwezig is, om de cliënten terug 'gezond' of 'valide' te maken. Evenwel niets over het belang van een zorgzame en liefdevolle omgeving, het belang van familie en vrienden, die je mee kunnen ondersteunen in je revalidatieproces, je af en toe een bezoekje brengen in die soms heel lange en eenzame revalidatieperiode in 't ziekenhuis.
Gelukkig is er iedere dag ruimschoots de mogelijkheid om bezoek te ontvangen, van 14 tot 20u, en je op die manier ook verder moreel op te krikken, de nodige troost te mogen ontvangen in het soms pijnlijke en moeizame revalidatieproces. Het doorbreekt iet of wat de vele, vele uren in bed (voor de meesten), het staat je toe je echtgeno(o)t(e) te horen vertellen hoe die het overleeft met de kinderen thuis, je kan je twee kleine kinderen om de zoveel tijd toch nog een lange knuffel geven, of hen even mee in je ziekenbed hijsen en samen een verhaaltje lezen. Een sigaretje roken buiten met je collega, of een koffietje drinken met je kleinkind in het restaurant.
Tot.... 4 november 2021.
Dan gingen de nieuwe coronaverstrengingen in in het revalidatiecentrum SFX te Brugge.
En die .... zijn niet van de poes. Iedere patiënt heeft voortaan nog maar 'recht' op één bezoek per dag, van één persoon, van maximum één uur. Dat lees je goed. Die ene persoon dient ten allen tijde haar of zijn mondmasker aan te houden, over mond én neus. Dus géén glimlachen meer van je bezoek, geen diepere gelaatsuitdrukkingen of duidelijke emoties via het gezicht. En oh ja: géén knuffels meer, ook niet tussen echtgenoten, of ouders en kinderen. Géén contact. Ook geen refter meer om je bezoek in te ontvangen. Enkel in je ziekenkamer.
Zolang ze nodig zijn...
Deze maatregelen blijven wellicht....zolang ze nodig zijn. Zolang we in de 'vierde golf' zitten.
Maar wat is dat nu precies? Deze Vierde Golf, zorgt momenteel in totaal voor zo'n dertig ic-bedden per provincie, gevuld met mensen met corona. Op meer dan één miljoen mensen. Waarvan een belangrijk deel (dixit minister FvdB) daar eigenlijk al lag omwille van andere ernstige ziekte of behandeling en gemiddeld behoorlijk oud is. En iedere dag komen er per provincie ook zo'n 15 mensen binnen in de covid-afdelingen van de ziekenhuizen, waar de meesten na enkele dagen weer worden ontslagen. Ongeveer twee mensen per provincie per dag sterven momenteel met corona, meestal, zeker niet altijd, zeer oud, en vaak al ziek en zwak. Dezelfde doelgroep mensen vaak die in voorbije jaren stierven van de griep. Dat cijfer kan de volgende weken uiteraard nog sterk oplopen; dat weten we niet. Maar als er maar een fractie klopt van wat allemaal beloofd werd rond de vaccinatie, dan zou dat goed moeten meevallen wellicht, temeer daar het allergrootste deel van de risicogroepen in Vlaanderen is gevaccineerd. Het allergrootste deel van de niet-risicogroepen trouwens ook. Er is dus niet meteen gevaar voor een overrompeling van onze zorg.
We zitten dus officieel in een epidemiologische risicosituatie, die op zich makkelijk nog tot eind mei 2022 kan duren, toch? Dat patroon deed zich voor in 2020 en 2021, en lijkt de griep te volgen, qua frequentie in het jaar (Hoewel ik me ook afvraag: Is er momenteel een grotere druk op de IC's dan de vorige jaren in dezelfde periode? Moeten er nu écht opnieuw behandelingen worden uitgesteld? Zijn de coronapatiënten en de ongevaccineerden nu écht het probleem, of is het eerder een probleem van veel te veel besparingen in de zorg? Maar dit terzijde.)
Wat met de impact op cliënten?
Zijn ze in dat revalidatiecentrum dan van plan om deze regels, die me dunkt toch een héél serieuze impact hebben op het welzijn van de cliënten aldaar, daar desnoods ettelijke maanden of een half jaar te handhaven? Wat met de impact op de cliënten hiervan? Of de impact op het personeel, dat weer hélemaal de focus moet leggen op het deltavirus, en op.... afstand. In hun job!?! De meeste zorgverleners, of dat is mijn indruk, beseffen dat het deltavirus inderdaad heel besmettelijk is, maar veel minder dodelijk dan de alfavariant, én, dat intussen bijna iedereen uit de grootste risicogroepen al dubbel of tripel is geprikt. Wie staat nog te popelen voor afstand en masker, in de zorg?
Deze uiteenzetting gaat niet enkel over het revalidatiecentrum SFX te Brugge.
Het gaat evengoed over het woonzorgcentrum Klaverveld te Zedelgem, waar een nieuwe corona-uitbraakplaats vond de voorbije week. Personeel en inwoners allemaal tripel geprikt. En desondanks... is er opnieuw voor twee volle weken een bezoekverbod voor alle bewoners. Niemand zien. Videobellen, dat gelukkig wel nog. En in de meest getroffen afdelingen, krijgen de oudjes kamerarrest voor verschillende dagen. Voor hun eigen veiligheid. Leg dat maar eens uit aan wie bijvoorbeeld dement is.
Diep leed
Artsen Zonder Grenzen maakte een ronduit vernietigend rapport over het 'regime' in de woonzorgcentra in ons land, in de eerste lange maanden van de coronacrisis. Een aantal zaken werden versoepeld, maar ook weer verstrengd in de winter van 2020-21, met duizenden getuigenissen van diep leed bij de bewoners, en bij hun naasten. Sommige senioren beweerden dat dit regime "erger dan in den oorlog" was, waarbij hun bewegingen vaak sterk beperkt werden, ze hun familie niet meer mochten zien, laat staan aanraken. En die verdomde mondkapjes!
Gaan we voor de winter van 2021-2022 wéér dezelfde beschermingsmaatregelen kiezen voor onze oudsten, die vaak maar enkele maanden of jaren meer te leven hebben? Hen verbieden elkaars glimlach te tonen, elkaar eens goed vast te pakken, nu we nog leven? Afstand en hygiëne en veiligheid boven alles? Boven alles?
Ik denk dat het zorgpersoneel, ook buiten de revalidatie en de seniorenzorg, vaak evenveel afziet van deze sanitaire doch ontmenselijkende maatregelen, als de cliënten. Dat denk ik soms. En dat het voor velen zo verdomd moeilijk is om dat uit te spreken. En als het toch mag worden uitgesproken onder collega's, aan de koffietafel, dat dat dan toch niet veel gedaan wordt, om de collega's, die vaak al op hun tandvlees zitten, niet nog meer te demoraliseren, hen niet nog meer een gevoel van machteloosheid in te prenten. Kop op! We moeten hierdoor! Niet pleuje! Niet klagen! We kunnen er toch niks aan doen.
Maar hoe làng nog?
Gaan we écht onze tienjarigen volgende week verplichten om dat verdomde mondmasker aan te doen van halfnegen tot vier? Tien jaar! En al meer dan anderhalf méé hun best doende in deze tijden. Met al die quarantaines, en afstandsonderwijs, en telewerkende ouders soms, en al die afstand, en al die angstverhalen, en oma die nu boos is op nonkel Henk, die geen prik wil en dus niet mee Kerst komt vieren. Hoeveel procent van hun onderwijzers wil dit? Zou dit onder de definitie van kindermishandeling vallen? Niet dat de onderwijzers dit willen, maar ze moéten. En ze moéten van de directie en als de directie hen niet verplicht, dan kan die persoonlijk vervolgd worden voor onvrijwillige doodslag, mocht er dan toch een uitbraak zijn en een oma sterft. Echt waar.
Schreeuwen om herverbinding
Ik hoor o zovele schrijnende verhalen van studenten, over de hél van de afgelopen 20 maanden, op velerlei vlakken en met een gi-gan-tische stijging in onwelzijn en zware mentale problemen tot gevolg. Meer dan een jaar bijna iedere dag op je kamer, dag en nacht. Gekluisterd aan dat verdomde scherm. Zij schrééuwen om herverbinding en perspectief. Om aanraking en 'gewoon doen'. Niét op mondmaskerplicht in de aula; we zitten momenteel in het derde schooljaar op rij dat behoorlijk verknipt verloopt voor gans onze schoolgaande jeugd. Gaan we dat weeral laten voortduren tot in mei of juni?
En wat in onze gevangenissen? En in onze crèches? Hoelang moeten onze honderdduizenden winkelmedewerkers dat verdomde mondvod nu weer aan doen, en weeral in de onmogelijkheid zijn hun menselijkheid, individualiteit te tonen aan de klant?
Wat met ons horecapersoneel: onzeker, uitgeput, en sinds deze week opnieuw mét mondmasker om het gezicht, en QR-scanner om de pols? Die zijn niet blij.
Wat met al dat volk dat opnieuw bijna moet gaan telewerken? Hoeveel zijn er dat niet kots- en kots-beu, zeker als ze dan nog eens tegelijkertijd op hun kleine kinderen moeten passen bij de zoveelste klasquarantaine?
Wat met de politie, die weer moet opdraven wanneer een kleine minderheid opgehitste burgers hen begint te bellen bij het zien van glimlachende (en dus maskerloze) medemensen in de winkel, of bij het ontdekken van een horeca-uitbater die begot zijn jarenlange trouwe klant oogluikend binnenlaat, ook al is die ongeprikt. Wat met onze jeugdwerkers, die een groot deel van hun doelgroep moeten weigeren, als ze niet over het juiste pasje en prikje beschikken?
We worden elkanders politieman, en als we dat niet doen worden we mogelijks héél zwaar gestraft. En we worden er niet goed van. We schamen ons en zijn verward. En voelen ons machteloos.
En we vragen ons af: twee mensen op één miljoen sterven dagelijks met dit venijnige virus, en dertig mensen op één miljoen liggen ermee op IC. Meer dan negen op tien Vlamingen zijn intussen al dubbelgeprikt. Alle beloftes en streefdoelen en inspanningen zijn nagekomen. Hoe lang duurt dit nog? Want IK wil dit niet meer....
Te absurd
Gaan Wij, als bevolking, als cipier, winkelier, garagist, onderwijzer, toiletdame, barvrouw, ambtenaar opnieuw voor een godganse winter, tot diep in de lente 2022 afstand houden en voor 't scherm zitten en ons gelaat verbergen? En misschien weer zaken laten sluiten en failliet gaan? Een avondklok volgen? Misschien nog een samenscholingsverbod? Reisverboden? En deze winter dan ook nog eens onze nietgeprikte vrienden en kennissen in de kou laten staan?
Hmmm....
Geen énkele tirannie houdt stand wanneer een meerderheid van de bevolking zich afkeert van het beleid. Wanneer ze voelen, wéten dat het beleid niet meer klopt, en meer kwaad doet dan goed. Dat ze beseffen wie dit beleid eigenlijk vormgeeft (en dat is niét de bevolking). En dat ze beginnen te begrijpen dat een Ander beleid mogelijk is, dat dat kàn.
En dat we dat kunnen opeisen. Want een meerderheid der Vlamingen, Belgen, Europeanen, aardbewoners weet intussen dat dit niet meer om Volksgezondheid draait. Ze zijn vaak nog verward, kunnen hun vinger er niet meteen op leggen, maar voelen dat het niet meer klopt. Dat het beleid té absurd is, té onwetenschappelijk, té ondemocratisch, té ontmenselijkend.
Voor onze oma's, onze kinderen, onszelf.
Quasi iedere politicus zal doen alsof ie spreekt voor de meerderheid, en zolang mensen stil blijven, kan ieder kritisch stil mens denken, dat quasi al de rest die politicus volgt. En als die politicus dan ook nog eens macht kan uitoefenen op de kranten, wordt het helemaal moeilijk om nog na te gaan hoe hard de stem van die politicus en zijn beleid nu eigenlijk gedragen wordt....totdat....mensen hun waarheid beginnen spreken met elkaar, voorbij de angst voor afwijzing, en beseffen....dat ze helemaal niet alleen staan.
Dat ze bespeeld zijn, ja. En belogen. Dat er misbruik is gemaakt van hun wens tot zorg en solidariteit. Van hun liefde en ook een beetje van hun naïviteit misschien.
En dan kan het rap gaan.
"El pueblo unido jamas sera vencido", scandeert men in Zuid-Amerika, in bijna iedere betoging. Een verenigd volk wordt nooit overheerst.