De kaping van de vreedzame stem
Omdat een mens meer is dan ‘iemand met’ of ‘iemand zonder Covid’. Omdat na al die tijd nog steeds wordt opgelegd om leven gevende en hartverwarmende menselijkheid steriel op te bergen in afwachting van de utopie van de virusvrije maatschappij, maar we als samenleving in de tussentijd zoveel individuen de afgrond of de eenzaamheid (of beide) in blijven kieperen. Omdat we zelfs van de meest absurde zaken als warenhuiskarretjes ontsmetten een nieuwe gewoonte hebben gemaakt, die niet verdwijnt, ook al weten we intussen dat het een quasi zinloze maatregel is en we dus nog steeds het geld dat zo hard nodig is om schrijnend leed niet verder aan te wakkeren langs deuren en vensters weggooien. Omdat er maar geen ruimte wordt gemaakt voor eerlijk en open debat met verschillende wetenschappelijke strekkingen, ...
Daarom ben ik zondag ook gaan wandelen in Brussel. Love, peace and harmony waren de overheersende ingrediënten in de sfeer; humor, verontwaardiging en liefde de toon op kartonnen borden. Dringende vragen naar de glimlach van de kinderen, bezorgdheid om het mentaal welzijn van de bevolking, angst voor ontslag bij zorgpersoneel, de valse veiligheid van de QR-code, ...
Wij bliezen een vroege aftocht, omdat we niet gekomen waren voor de speeches en ook omdat we het scenario van wat zou volgen voorvoelden, wurmden ons door een smal poortje, letterlijk (we hadden geen keus) tussen een uit bussen stappende opgefokte groep relschoppers die enkel daarvoor naar het Jubelpark waren afgezakt. ‘Allez, il faut qu'on se décide! Sinon, on ne va rien faire!’, sprak ongegeneerd een man naast mij tegen de kompanen. Onherkenbaar gemaskerd, gehoodied en in het zwart gekleed vielen ze meteen op in de mensenzee van kleurrijke lieden, waar niet één mondmasker te bespeuren viel – neen, ook geen ‘gewoon coronamaskertje’, zoals in een ivorentorendebat in de pers te horen was. Alleen de politie zag blijkbaar geen verschil. Of stelde toch geen act die kon doen vermoeden dat dat wel zo was.
En toen vielen de relschoppers het park binnen; wij waren intussen op veilige afstand. Met ‘het uitschakelen van de geweldplegers’ in het draaiboek, dreven robocops zonder onderscheid meteen ook alle vreedzame betogers die geduldig aanschoven om zichzelf via de smalle uitgangen in veiligheid te brengen, op gewelddadige manier, met traangas, waterkanonnen en de wapenstok in een vragen oproepende hoofdrol, uit elkaar.
Dan moeten horen dat ‘de politiek het blind geweld van de coronamanifestatie veroordeelt’, terwijl ook onze politici maar al te goed weten dat de manifestanten en de relschoppers niets maar dan ook niets met elkaar te maken hebben, dat maakt me wel een beetje moedeloos.