Blijkbaar werd ik een tijd geleden op een debat genoemd als Trump-aanhanger, iets wat me zowel komisch als leugenachtig voorkwam. Ik heb helemaal niks met deze blondgekuifde ex-president, alleszins even weinig als met de huidige. Personages op dergelijke machtsposities zijn niet meteen degenen waar ik me aan spiegel of me wil mee verbinden. Geef me maar een mysticus, spiritueel leraar of geestverruimende filosoof.
Waar kwam dat label van Trump-supporter vandaan? Een kleine navraag leerde me dat het te maken had met mijn interesse voor de Amerikaanse spiritueel leraar Lorie Ladd, die momenteel wereldwijd gevolgd wordt en vele duizenden volgers meermaals per week moed inspreekt. Lorie Ladd zou ooit, in een of ander filmpje dat me moet zijn ontgaan, haar sympathie voor Trump hebben uitgesproken. Dat ik haar apprecieer om haar verdiepende en verruimende levenslessen vond die bepaalde spreker op het bovengenoemde debat een “enorm veelzeggende afknapper”.
Hoe zit je wereld in elkaar als je aldus in snelle oordelen en hokjes denkt? Als je de nood voelt de wereld zo stringent op te delen? Als je niet vertrekt vanuit de verwondering en de nieuwsgierigheid, vanuit het verlangen andere mensen en hun beweegredenen ten gronde te kennen, maar bij voorbaat al afblokt, vanuit één of ander strak stramien van vooringenomenheid? En hoe belangrijk is het dat Lorie Ladd ooit misschien een zweem van politieke kleur heeft getoond, een irrelevant detail als je ’t mij vraagt, als ze daarnaast dagelijks ontelbare stervelingen lichtgevend door deze donkere tijd loodst?
De politisering van om het even welk discours, zelfs als het over medische of wetenschappelijke zaken gaat, is momenteel erg bon ton. Als je een bepaalde visie hebt, moet je wel links óf rechts zijn, zo denken sommigen (als het al niet extreemrechts is).
Het boeit en benieuwt me – vanuit welke schaduwplek in zichzelf mensen het verlangen voelen de aarde en haar bewoners onder te brengen in rigide categorieën: goed of fout, links of rechts, zwart of wit, wetenschappelijk of verwerpelijk, enzovoort. Terwijl in wezen, wij àllen één zijn, en wat je aan een ander doet, ook uiteindelijk weer aankomt bij jezelf, vertrekt uit jezelf, alles zegt over jezelf. Wat voor de persoon hierboven een “enorm veelzeggende afknapper” was, was voor mij vooral een “enorm veelzeggend oordeel” – een pijnlijk en indicatief symptoom van de dwalende tijd waarin we ons nu bevinden.
Vertrek je vanuit de dualiteit, vanuit het feit dat jij en de ander afgescheiden zijn? Of voel je het eenheidsbewustzijn in elke vezel – dat wij weliswaar gepercipieerd kunnen worden als afgescheiden individuen met een specifieke levensmissie, maar tegelijk ook onlosmakelijk verbonden zijn met het grotere geheel, met de levensenergie die alles en iedereen verbindt – jij mijn spiegel, jij mijn trigger, jij mijn leraar? JIJ MIJN GROOTSTE GESCHENK.
Dus dankjewel aan degene die me linkte aan The Donald. Dankjewel aan al diegenen die kritische stemmen blind in één of ander politiek kamp dwingen. Jullie leren ons door roekeloze en achteloze uitvergroting alles over deze tijd. Over de openheid die dringend nodig is in plaats van het oordeel. Over de zachtheid en de warmhartigheid die we mogen koesteren, in plaats van het onbegrip. Over het respect voor elk mens en elk levenspad, dat geheel anders kan zijn dan het onze, maar even waardevol en leerzaam. Over de diversiteit, die we mogen en moeten vieren. Over de illusie van afgescheidenheid, terwijl we allen onzichtbaar en energetisch verbonden zijn. Over hoe die illusie ons als collectief organisme kapotmaakt, mentaal maar ook fysiek. Over hoe de redding zal zitten in de herontdekking van onze verbondenheid.
Dus jij, die je vastklampt aan je veilige hokjes.
Omarm dat vleugje Lorie Ladd in jezelf.
En zelfs dat vleugje Trump.
Zij huizen in jou. Wij huizen allen in jou,
zelfs zij die je verafschuwt.
In de schimmige schaduwzones van de spiegel.
Open je hart. Open je blik.
De liefde lonkt.