Brief uit Namibië
Lieve iedereen,
Het leven van een digitale nomade is zo slecht nog niet. Helemaal niet. Het is heerlijk. Het voelt als thuiskomen. Het is een dagelijkse oefening in elimineren om naar de essentie te gaan. Elimineren om mobiel en creatief te blijven. Het is leven.
Na bijna een jaar in Zuid-Afrika zijn we nu in Namibië beland. We hebben onze oude Landcruiser omgetoverd in een slaap-, rust-, eet- en avonturencocon op wielen en met ons drieën verkennen we zo het land. Onze thuisbasis is Swakopmund. Een prachtig kuststadje in handen van de oude Duitse maffia aan de rand van de woestijn. De stad van de vier seizoenen. We worden ’s morgens wakker onder de kille Atlantische mist die tegen de middag plaatsmaakt voor de warme zon. ’s Avonds wordt het dan weer stukken kouder en 's nachts kan het zelfs vriezen. Dit boeiende klimaat zorgt voor een prachtig divers en rijk ecosysteem. Op amper 10 minuten rijden landinwaarts verandert het landschap echter helemaal en bevind je je in de eindeloze zandvlaktes.
Alles is hier steeds in verandering. De duinen verschuiven, het zand, de kleuren, de geuren, de vormen… een eindeloos ballet van trage bewegingen. Iets meer naar het noorden dan komen we in de savanne terecht. De savanne met haar majestueuze dieren: de leeuwen, de oryxen, de luipaarden, olifanten, giraffen, neushoorns… Er is niets heerlijkers dan uren aan een waterput deze dieren te observeren. Ook hier steeds weer die eindeloze trage bewegingen als een soort slow motion. Je vergeet alles om je heen en al kijkend word je deel van deze intrigerende oeroude wereld.
Wat gebeurt er toch in het Westen? Waar is het gezond verstand gebleven? De menselijkheid? De verdraagzaamheid? Het is zeker dat angst het lelijkste in de mens naar boven haalt.
We blijven hier wel nog een paar maanden. Verliefd geworden op de woestijn, de allesomvattende leegte die zoveel deugd doet. Een soort permanente retraite tegen de waanzin die de westerse wereld in zijn ban heeft. Met pijn in ons hart volgen we de pers uit Europa… België, Italië… Wat gebeurt er toch in het Westen? Waar is het gezond verstand gebleven? De menselijkheid? De verdraagzaamheid? Het is zeker dat angst het lelijkste in de mens naar boven haalt. We begrijpen er steeds minder van en hebben ook steeds minder zin om nu terug naar Europa te komen. Wonend in landen waar apartheid zoveel pijn en schade heeft veroorzaakt, is het enorm confronterend en bijna ongelofelijk om bepaalde uitspraken van (linkse) politici en haar pers in het Westen te lezen.
Gelukkig is niet iedereen in de waan van de angst en graag deel ik met jullie een brief die mijn moeder gisteren naar de Belgische eerste minister heeft gestuurd. Het is een brief uit het hart en ik ben trots op mijn moeder, een gevaccineerde van het eerste uur en trouwe volgster van het zogenaamde 'solidariteitsregime', omdat ze durft te spreken. Een voorbeeld voor iedereen die menselijkheid hoog in het vaandel draagt.
Geachte eerste minister,
Met verbazing heb ik naar uw laatste persconferentie geluisterd. Ikzelf ben gevaccineerd… maar de wijze waarmee u personen die niet gevaccineerd zijn benadert, is buiten proporties. Als liberaal zou u toch de vrijheid van handelen moeten kunnen respecteren. Zult u ook mensen die de vrijheid nemen om te roken of om teveel te drinken of eten stigmatiseren omdat ze de ziekenhuisbedden bezetten? U poneert ook dat deze mensen verantwoordelijk zijn voor het verspreiden van het virus, maar het virus verspreidt zich evengoed bij gevaccineerden… en geleidelijk aan zullen we met dit virus moeten leven. Het virus zal niet verdwijnen, zelfs als iedereen gevaccineerd is. Het gevaar van uw betoog is dat u mensen stigmatiseert en er goede en slechte burgers van maakt…. U bent op weg om dualiteit te creëren in onze maatschappij. Een eerste minister mag aan politiek doen maar moet zeker geen moraalridder worden. Dit is wat dictators altijd doen. Ik vraag u met aandrang om voorzichtig te zijn met uw uitspraken de volgende keren en zeker iedere burger en zijn keuzes te respecteren.
Met beleefde groeten,
X