De mensheid lijkt in een soort niemandsland verzeild geraakt; in een overgangsperiode, van een zienderogen afbrokkelend samenlevingsparadigma naar een nieuw bestaan dat zich ergens voorbij de horizon haast voelbaar aandient, maar zich voorlopig niet zichtbaar manifesteert.
Het moge overduidelijk zijn dat de (r)evolutie die nu de globale samenleving op haar grondvesten doet beven niet meer van voorbijgaande aard is, en dat het niet langer gaat om wat tijdelijke turbulentie, veroorzaakt door deze of gene verwaarloosde of gefrustreerde minderheid. De energie gaat deze keer immens veel dieper dan wat lokaal rumoer: dit zijn de eerste fundamentele schokken op de breuklijn tussen de onhoudbaar geworden leugen en de rauwe waarheid die op onvermijdelijke wijze wil herboren worden, ongeacht iedere doorgaans angstvallig opgehouden schijnzekerheid of krampachtig afgeschermde comfortzone.
Deze roep weerklinkt voor ons allemaal, ongeacht de positie op eender welke ingebeelde schaal, en dwars door de laatste vestingen van het immer bange individuele en collectieve ego, waarbij de wijsvinger onherroepelijk in de richting van de spiegel gedwongen wordt. De metamorfose van onze merkwaardige soort in ingezet, of we er ons nu klaar voor achten of niet, en de uitkomst is van nature hoogst onzeker. Het onbekende wenkt krachtiger dan ooit, in de haast eeuwige dubbelrol van mijnenveld en vederbed, al naargelang de bereidheid tot overgave van de kosmische reiziger die we in wezen zijn.
Zo goed als iedere institutionele maatschappelijke pijler verliest aan geloofwaardigheid, en uitgeholde collectieve aannames raken steeds meer verdrongen door fundamentelere, existentiële vragen. Niemand lijkt nog te weten waar we eigenlijk aan toe zijn. Merkwaardig genoeg, of misschien eerder logischerwijze, ervaar ik bij mezelf, en bij nogal wat medemensen een gelijkaardige persoonlijke gemoedstoestand. De oude, vermeende identiteit wordt als een doorleefde cocon afgeschud, vermits ze alsmaar duidelijker als 'onecht' ervaren werd, terwijl de volmaakte vlinder van het nieuwe zelfbeeld nog op zich laat wachten. Ook hier wordt een aantrekkingskracht gevoeld tot een nog nader te ontwaren licht in de verte, waarvan de energie wel duidelijk geproefd wordt, maar de contouren zich nog niet profileren.
De oude, vermeende identiteit wordt als een doorleefde cocon afgeschud, terwijl de volmaakte vlinder van het nieuwe zelfbeeld nog op zich laat wachten.
De transformatie lijkt zich ook eerder op een intuïtief, spiritueel niveau af te spelen, dan het om een rationeel of beredeneerd proces zou gaan. De nieuwe levenservaring is dan ook veeleer gefundeerd op een gevoel en een verlangen vanuit het hart, dan op overtuigingen of verwachtingen vanuit het ego. Jarenlange conditioneringen en geloofsovertuigingen hebben hun greep op het bewustzijn moeten lossen.
Niet toevallig komen steeds meer individuele en collectieve vormen van zielsontplooiing en introspectie in de samenleving aan de oppervlakte, en hebben termen als 'ontwaken' en 'bewustzijn' zich vanuit de nevelen van de New Age bewegingen tot in de dagelijkse realiteit en dialoog van een steeds bredere bevolkingsgroep kunnen vestigen. Eenheid, verbondenheid en empathie lijken de nieuwe grondstoffen in dit proces van spirituele ontginning.
Het belooft, in ieder geval, en in onzeker opzicht is dat voldoende.