Soms ben ik een bergbeklimster, iemand zei mij dat afgelopen weekend. 'Gij, gij beklimt bergen zonder beveiliging gij.' Ik dacht: hahaha, dat is eigenlijk wel waar!
Maar dat doe ik nooit zomaar. Ik moest toen wel lachen, maar het is eigenlijk helemaal niet grappig. Ik beklim bergen als ik heel erg boos ben, maar echt heel erg boos, ziedend. Die boosheid kan legendarische proporties aannemen. Zoals die keer toen ik op een tsunami van woede een huis kocht en verbouwde met € 3000 op mijn spaarrekening. 3000 euro, iedereen verklaarde me voor gek. Ik deed het toch. En ja, ik liep hier en daar tegen muren aan. En ja, er waren mensen die mij een hand uitstaken, meer dan één hand zelfs. (Dank je! Jullie weten wie jullie zijn, en ik vergeet jullie nooit!) Maar eigenlijk was het gewoonweg een waanzinnige tocht, aangedreven door onversneden boosheid.
Andere situatie, zelfde grond van boosheid, veel jonger was ik nog. Zonder in detail te treden: iemand benoemde wat ik toen deed 'in de wind gaan staan'. Recentelijk nog kreeg ik van die iemand die mij erg na aan het hart ligt te horen: 'Sorry Barbara, jij was de enige die in de wind ging gaan staan en niemand heeft je toen geholpen. Ook ik niet, sorry.' Eerst vond ik dat raar. Ik dacht: huh? Ik hoef helemaal geen sorry, het is oké. Iedereen was bang, ik begrijp heel goed waarom er niemand was. (Maar toch dikke merci, I heard you! Dank je, dank je.) Ik zei toen ook: ik begrijp zelf niet heel goed waarom ik dat deed: in de wind gaan staan. Ondertussen begrijp ik het wel. Het was - toen al - boosheid. Ik heb daar blijkbaar talent voor. (Ieder zijn talenten.) Het heeft vooral met vormen van verdrukking te maken, heb ik nu pas door. Ik kan er niet tegen. Niet. En dan ga ik in de wind gaan staan of een berg gaan beklimmen, zelfs zonder beveiliging.
Het was boosheid. Ik heb daar blijkbaar talent voor. Het heeft vooral met vormen van verdrukking te maken, heb ik nu pas door. Ik kan er niet tegen. Niet.
Ik ben de laatste maanden al boos geweest op mezelf ook: waarom kon ik niet méér in de wind gaan staan? Ik heb daar eindelijk een antwoord op: ik voelde wel al heel veel boosheid, maar blijkbaar nog niet genoeg verdrukking. Bij deze. Het is zover. Ik was ziedend afgelopen weekend, ziedend. En ik nam een besluit: ik ga weer een berg gaan beklimmen, in de wind gaan staan. Ik trek mijn bek open, harder en luider dan ooit. Al een jaar lang denk en weet ik dat er 1001 dingen zijn die zo hard niét kloppen. Soms liet ik voorzichtig ballonnetjes op, het is gedaan met ballonnetjes oplaten. Ik ben er klaar voor, klaar mee.
Sinds gisteren mag ik quasi nergens meer binnen. Toegegeven, dat steekt, maar ik was er mentaal op voorbereid. Ik wist al mààndenlang dat mij dat vroeg of laat te wachten stond, hoe dan ook. En toch ben ik veel meer overstuur dan ik had gedacht. En als ik goed probeer te voelen waarom dan is het eigenlijk zelfs niet omwille van de toegang die mij - en zovele anderen - ontzegd wordt. Het zijn de buitenproportionele onverschilligheid en gelatenheid die bij mij aankomen als kletsen in mijn gezicht. Djoefen op mijn muil.
Jongens, dit gaat niet meer over gezondheid! Gevaccineerden kunnen elkaar evengoed besmetten, daar zijn we het ondertussen toch al over eens, niet?
Als een ondernemer mij zegt: jamaarja Barbara, ik ben tweemaal gevaccineerd en ik geloof in de wetenschap. Dan denk ik: so? Geloof jij maar. Dat is oké, maar wtf. I don't care of je nu twee, drie, vier of duizend stekken laat zetten. Dat is toch helemaal niet relevant? Kritiekloos mee een medische apartheid op poten zetten, los van het aantal prikken dat je zélf kreeg, dààr gaat het om. Ik voel mij niet langer welkom en ik ben niet graag op plekken waar ik me niet welkom voel. En neen, ik kom niet meer op uw terras zitten, ge moogt uw terras steken waar de zon niet schijnt.
Kritiekloos mee een medische apartheid op poten zetten, los van het aantal prikken dat je zélf kreeg, dààr gaat het om.
Iemand anders zei mij: je mag mijn pas gebruiken. Heel lief, maar ik hoef hem niet. Ik weiger deel te nemen aan dit systeem. Deelnemen is het mee in stand houden van een medische apartheid, een medische apartheid jawel.
Nog iemand anders: maar je koos hier zélf voor. Dan moet ik echt wurgneigingen gaan onderdrukken. Pardon? Ik koos hier hélemaal niet voor. Dat doet het beleid, niet ik. Jezus. Ik koos er voor om mij niet te laten prikken dus eigen schuld dikke bult? In wat voor wereld leven we eigenlijk? Niet een wereld waar ik wil in meedraaien, niet op die manier.
En weet je, mijn strijd die ik bij deze officieel voor geopend verklaar, gaat niet om mij. Het gaat om iedereen. We schuiven helemaal af naar een regime met op z'n minst totalitaire trekken, op z'n minst en ik kan het niet langer aanzien. Ik hoor al mensen sakkeren: je overdrijft. Ik overdrijf niet. Gewone burgers, ondernemers, worden door ons beleid gevraagd om op te treden als flik. Waar ruikt dat naar volgens u? Een totalitair regime jawel.
En hier houdt het nog niet op. Dit is slechts het begin. Binnenkort gaan mensen hun job verliezen omdat ze niet kiezen voor de prik. Ja, ook mensen buiten de zorgsector. Op termijn gaan zelfs mensen die hun derde, vierde, vijfde, en zesde booster weigeren hun job verliezen. Misschien vindt u nu ook dat ik overdrijf? So be it. We gaan wel zien.
Dit scenario, en nog veel meer, zal zich hoe dan ook uitspelen. Behalve als we met z'n allen 'neen' zeggen, geprikt of niet. Dus, aan iedereen die voelt, weet dat dit niet klopt: please zeg 'nee' waar je kan, wanneer je het kan. Elke bijdrage telt.
Alleszins: I do not consent.
Zo. En nu moet ik mij helemaal in gereedheid gaan brengen voor een lange tocht. So long! En misschien tot ergens onderweg!
Liefde en slingers!